ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΚΑΚΩΣΕΩΝ
Το κάθε άθλημα επιβαρύνει διαφορετικές δομές στο σώμα μας και έχει διαφορετικές απαιτήσεις, οπότε η πρόληψη αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της αποκατάστασης.
Οι αθλητικές κακώσεις είναι το αποτέλεσμα πολλαπλών και σύνθετων επιδράσεων που οφείλονται σε ενδογενείς και εξωγενείς αιτίες και οι οποίες κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του αγώνα προκαλούν την κάκωση. Ενδεικτικά, μερικές αιτίες μπορούν να είναι η προθέρμανση, η αποθεραπεία, οι μυϊκές βραχύνσεις, οι σκελετικές δυσμορφίες, οι καιρικές συνθήκες, η αγωνιστική επιφάνεια και πολλοί ακόμα λόγοι. Οι κακώσεις που συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν την κατηγορία δε διαφέρουν ιδιαίτερα από τις ορθοπεδικές παθήσεις. Μυϊκές κακώσεις, τενόντιοι και μυοτενόντιοι τραυματισμοί, bone stress, συνδεσμικές κακώσεις και τραυματισμοί μηνίσκων, είναι μερικές καταστάσεις που ο επαγγελματίας ή ο ερασιτέχνης αθλητής μπορεί να υποστεί κατά τη διάρκεια του αθλήματoς. Η διαφορά τους έγκειται στο χρόνο αποκατάστασης και στον τρόπο αγωνιστικής επανένταξης.
O ρόλος της φυσικοθεραπείας στη συγκεκριμένη κατηγορία ασθενών χωρίζεται σε τρία μέρη:
-Στον προσδιορισμό του προβλήματος, δίνοντας τον κατάλληλο χρόνο στη διαδικασία επούλωσης των ιστών που έχουν τραυματιστεί χωρίς να παραβιάζεται το όριο τους.
-Στην αποκατάσταση του αθλητικού τραυματισμού με τη χρήση μιας μεγάλης ποικιλίας μέσων (μηχανικός εξοπλισμός και κινησιοθεραπεία) για την ανάκτηση της κινητικότητας, ελαστικότητας, δύναμης και σταθερότητας του τραυματισμένου ιστού. Το πρόγραμμα αποκατάστασης πρέπει να βασίζεται στις αρχές της εμβιομηχανικής και της εργοφυσιολογίας, γι’αυτό το λόγο η αποκατάσταση ολοκληρώνεται δίνοντας έμφαση στην ενδυνάμωση και την ιδιοδεκτικότητα του αθλητή, προσομοιάζοντας ταυτόχρονα το άθλημα με δυσκολότερες και πιο συγκεκριμένες ασκήσεις που γίνονται κατά την εκτέλεσή του.
-Οι προδιαθεσικοί παράγοντες που οδηγούν σε έναν τραυματισμό πρέπει να αναγνωρισθούν και να διορθωθούν πλήρως ώστε να καταστεί δυνατή η αποφυγή μελλοντικών υποτροπών ή επανατραυματισμών.
-Στον προσδιορισμό του προβλήματος, δίνοντας τον κατάλληλο χρόνο στη διαδικασία επούλωσης των ιστών που έχουν τραυματιστεί χωρίς να παραβιάζεται το όριο τους.
-Στην αποκατάσταση του αθλητικού τραυματισμού με τη χρήση μιας μεγάλης ποικιλίας μέσων (μηχανικός εξοπλισμός και κινησιοθεραπεία) για την ανάκτηση της κινητικότητας, ελαστικότητας, δύναμης και σταθερότητας του τραυματισμένου ιστού. Το πρόγραμμα αποκατάστασης πρέπει να βασίζεται στις αρχές της εμβιομηχανικής και της εργοφυσιολογίας, γι’αυτό το λόγο η αποκατάσταση ολοκληρώνεται δίνοντας έμφαση στην ενδυνάμωση και την ιδιοδεκτικότητα του αθλητή, προσομοιάζοντας ταυτόχρονα το άθλημα με δυσκολότερες και πιο συγκεκριμένες ασκήσεις που γίνονται κατά την εκτέλεσή του.
-Οι προδιαθεσικοί παράγοντες που οδηγούν σε έναν τραυματισμό πρέπει να αναγνωρισθούν και να διορθωθούν πλήρως ώστε να καταστεί δυνατή η αποφυγή μελλοντικών υποτροπών ή επανατραυματισμών.