ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Ορισμένες από τις διαταραχές των παιδιών μπορεί να είναι επίκτητες και αφορούν δυσλειτουργίες μυοσκελετικού, κυρίως, συστήματος. Σε αυτά τα προβλήματα ο φυσικοθεραπευτής πρέπει να είναι ειδικευμένος όχι μόνο στα επιτρεπόμενα για την ηλικία θεραπευτικά μέσα που μπορεί να χρησιμοποιήσει, αλλά και στην ψυχολογία του παιδιού.

Το PhysioStart ασχολείται με διαταραχές βρεφικής, παιδικής και εφηβικής ηλικίας, μερικές από τις οποίες αναφέρονται παρακάτω:

• Βλάβες Κεντρικού Νευρικού Συστήματος
• Βλάβες Περιφερικού Νευρικού Συστήματος (νεογνική πάρεση βραχιόνιου πλέγματος κ.α.)
• Εγκεφαλική παράλυση
• Καθυστέρηση της κινητικής ανάπτυξης
• Διαταραχές μυϊκού τόνου (σπαστικότητα, υποτονία, αθέτωση κ.α.)
• Κινητική Αδεξιότητα
• Ψυχοκινητική Καθυστέρηση
• Μυοσκελετικές Διαταραχές (σκολίωση, λόρδωση, κύφωση, ραιβο/βλαισοϊποπποδίες, παιδική βλαισοποδία, αποφυσίτιδα πτέρνας, Osgood Schlatter, ανισοσκελίες)
• Δισχιδής Ράχη
• Νεανική Αρθρίτιδα

   Ένας πολύ εξειδικευμένος τομέας της φυσικοθεραπείας ασχολείται με την αξιολόγηση και την αποκατάσταση κινητικών διαταραχών στα παιδιά, που εμφανίζονται είτε με τη γέννησή τους, είτε μέχρι και την εφηβική τους ηλικία. Κατά τη νεογνική ηλικία είναι πιθανόν, να εμφανιστούν ορισμένα παθολογικά πρότυπα κίνησης, παρεμποδίζοντας τις φυσιολογικές κινήσεις να αποκτηθούν. Ο στόχος της πρώιμης φυσικοθεραπείας βρεφών είναι η αναχαίτιση αυτών των παθολογικών προτύπων κίνησης και η ταυτόχρονη διευκόλυνση των φυσιολογικών προτύπων, έχοντας πάντα ως οδηγό τους χάρτες αναπτυξιακών σταδίων, ανά την ηλικία, για τον προσδιορισμό των στόχων και την εκτέλεση ενός σωστού θεραπευτικού προγράμματος. Το θεραπευτικό πρόγραμμα, αυτό, δεν είναι ποτέ σταθερό, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, για να κρατάει το ενδιαφέρον των παιδιών σταθερό και δεύτερον, γιατί είναι προσαρμόσιμο στις ποικίλες ανάγκες του κάθε παιδιού ξεχωριστά. Ένα βρεφικό-παιδικό πρόγραμμα φυσικοθεραπείας αφορά την αδρή και λεπτή κινητικότητα, τη βελτίωση της αναπνευστικής λειτουργίας και την ανάπτυξη λειτουργικών δραστηριοτήτων, στοχεύοντας στην ανεξαρτησία του παιδιού στην εφηβική και ενήλικη ζωή του. Παράλληλα, προλαμβάνει παραμορφώσεις, είτε μέσω της άσκησης, είτε με τη χρήση ειδικών μεθόδων όπως η VOJTA. Η συνεχής και ολοκληρωμένη παρέμβαση θα πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν πιο συχνά, βάζοντας με αυτόν τον τρόπο και τους γονείς στο ρόλο του θεραπευτή. Δίνεται μεγάλη σημασία στην σχέση θεραπευτή-παιδιού-γονέα, ώστε να υπάρχει συνεχής συνεργασία και εκπαίδευση για την εφαρμογή των κατάλληλων θεραπευτικών οδηγιών στο σπίτι και από τους γονείς.